ستون برافراشته ...

سلام. این هفته هم روی آیه 29 سوره فاطر تمرکز داشتیم:

إِنَّ الَّذِینَ یتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِیةً یرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ(فاطر/29)

کسانی که کتاب الهی را تلاوت می‌کنند و نماز را برپا می‌دارند و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم پنهان و آشکار انفاق می‌کنند، تجارتی بی‌زیان و خالی از کساد را امید دارند. 

هفته های قبل، صحبت هایی در مورد انفاق انجام شده بود که زهرا خلاصه اش کرد در این عبارات: هرآنچه که داریم رو از خودمون ندونیم بلکه در مالکیت خدا بدونیم پس طبق نظر او بهترین داشته هامون رو در اختیار دیگران بذاریم. چون به منبع نامتناهی متصل هستیم، هرگز از کم شدن و تموم شدن سرمایه ها و فقر و نیستی ترس نداشته باشیم. وظیفه داریم نیاز اطرافیانمون رو شناسایی کنیم و از طرفی هم توانایی های خودمون رو به خوبی بشناسیم تا خلیفه و نماینده ی حقیقی خدا در انجام وظیفه مون باشیم.

نکته ی دیگری که در این آیه اشاره شده و برای تجارت با خدا باید ارائه بشه "اقامه نماز" هست. هاجر گفت واژه ی "اقامه کردن" و "به پا داشتن" نشون میده نماز فقط یک عمل مقطعی و سطحی نیست بلکه در همه ی لحظه های زندگی مون، چه زندگی شخصی و چه زندگی اجتماعی، باید به پا داشته شود. اینکه پنج بار در روز در نماز باید رو به جهت خاصی بایستیم، یادآوری است برای اینکه جهت زندگی مون رو گم نکنیم و بین شلوغی های زندگی مسیر رو اشتباه نگیریم. هاجر می گفت طهارت و رعایت حق دیگران در لباس و مکان نماز هم اشارات دیگریست به رعایت این موارد همواره و در تمام جنبه های زندگی. خلاصه این اقامه کردن نماز با نمازی که ما میخونیم خیلی متفاوت به نظر میرسه! خلاصه به قول آقای جوادی آملی اگر نماز بخواد "ستون" دین ما باشه، باید "قائم" و "برافراشته" باشه!

ملیحه می گفت از طرفی هم انسانی که همیشه و در همه ی اعمال و رفتارش در حال تجارت و معامله با خدا، مراقب حق خدا و نگران رابطه اش با اوست، نیاز داره به لحظات خلوت با خدا که نماز از این منظر هم میتونه مطلوب و ضروری باشه. ملیحه می گفت چنین کسی با اشتیاق به انتظار نماز هست وگرنه خوندن نماز فقط تبدیل به یه رفع تکلیف میشه.

توی صحبتایی که پیش اومد به این سمت رفتیم که چرا ما نسبت به نماز یا احکام دیگه، حس نیاز و یا علاقه نداریم؟ زینب می گفت رابطه ی ما با خدا از اول بر اساس "ترس" و احساس یک فاصله ی طولانی با خدا تعریف شده که باعث میشه تصور کنیم باید یه سری حرکات رو انجام بدیم وگرنه مجازات خواهیم شد یا اینکه تعدادی از علایقمون رو باید رها کنیم چون خدا از جایگاه برتر خودش دستور داده. در حالیکه اگر از ابتدا و بر اساس مفاهیم قرآن، رابطه با خدا یک رابطه ی نزدیک و تنگاتنگ بر اساس "محبت"  تعریف بشه و متوجه بشیم گناه همون طور که قرآن گفته "ناپاکی" و "زشتی" هست و شایسته ی ما نیست، همه چیز تغییر می کنه. دیگه خدا یه قدرت ظالم و بی ملاحظه نیست که مشغول سخت گیری و مچ گیری از ما باشه، بلکه مربی دلسوزی هست که مشتاق رشد و تعالی ماست و راه زندگی پاک و طیب رو نشونمون میده. عجیبه که معنی گناه برامون همیشه احساس خوشایندی بوده که خدا با بدجنسی محروممون کرده و "تقوا" همیشه برای ما ترس معنی شده در حالیکه معنای این کلمه، محافظت کردن از خود در برابر آسیب هاست و با تقویت و تربیت کردن نفس به دست میاد.

از طرفی در این زمینه وظیفه ی انسان های مذهبی و دعوت کننده به دین چیه؟ چگونه جایگاه روحانیون در دین های مختلف به انحراف کشیده شد و با حفظ فاصله ی خدا با انسان، جایگاه مقدسی برای واسطه ها تعریف شد؟ فرستاده های خدا در دین نقش واسطه رو دارن یا الگو و پیشرو برای هدایت اند و وظیفه ی همراهی و کمک کردن به آدم ها در پیمودن راه رو دارن؟

 خلاصه بحث ها خیلی پراکنده ادامه پیدا کرد و به درازا کشید و قرار شد هفته آینده آیات مربوط به نماز رو دقیق تر بررسی کنیم ان شاءالله...