شروع جدید...

 این هفته به لطف خدا سوره فاطر رو شروع کردیم، با صحبت درباره معنای "فاطر".

سْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا أُولِی أَجْنِحَةٍ مَثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ یزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ(فاطر/1)

ستایش مخصوص خداوندی است آفریننده آسمانها و زمین، که فرشتگان را رسولانی قرار داد دارای بالهای دوگانه و سه‌گانه و چهارگانه، او هر چه بخواهد در آفرینش می‌افزاید، و او بر هر چیزی تواناست!

از جمع بندی لغت نامه و تفاسیر نتیجه این شد که فاطر یعنی خلقت و ایجاد نمودن از نیستی و عدم. فاطر یعنی خالق و ایجاد کننده ابتدایى، برای اولین بار و بدون الگو"

گویی آیه اول با توصیف خداوند به عنوان فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ که خلقت رو اول بار ایجاد کرده و به هرآنچه بخواد بهش اضافه کنه هم تواناست " یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَاء إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ "  و نیز ملائک رو به عنوان فرستاده هایی با توانایی ها و درجات قرب متفاوت قرار داده، قدرت خداوند رو یادآوری می کنه تا زمینه ی بحث آینده اش رو بچینه.

آیه دوم:

 " مَا یفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا وَمَا یمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ "

هر رحمتی را خدا به روی مردم بگشاید، کسی نمی‌تواند جلو آن را بگیرد؛ و هر چه را امساک کند، کسی غیر از او قادر به فرستادن آن نیست؛ و او عزیز و حکیم است.

بحث روی اینکه رحمت خداوند چیست و در آیه ها به چه کسانی تعلق گرفته ادامه پیدا کرد:

" إِنَّ رَحْمَتَ اللّهِ قَرِیبٌ مِّنَ الْمُحْسِنِینَ "

 " وَأَمَّا الَّذِینَ ابْیَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِی رَحْمَةِ اللّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ "

و سپس آیه های مشابه این آیه که "قدرت غیر" رو نفی می کنند خوندیم:

إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ

قُلْ مَن ذَا الَّذِی یَعْصِمُکُم مِّنَ اللَّهِ إِنْ أَرَادَ بِکُمْ سُوءًا أَوْ أَرَادَ بِکُمْ رَحْمَةً وَلَا یَجِدُونَ لَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ وَلِیًّا وَلَا نَصِیرًا

قُلْ أَفَرَأَیْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِیَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِی بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ

قُلْ فَمَن یَمْلِکُ لَکُم مِّنَ اللَّهِ شَیْئًا إِنْ أَرَادَ بِکُمْ ضَرًّا أَوْ أَرَادَ بِکُمْ نَفْعًا

و قرار شد که تمرین کنیم ان شالله ملکه وجودمون بشه  که قدرت و فاعل دیگری وجود نداره : حسبی الله

توی صحبتای متفرقه و سوالای مختلف، زینب پرسید وقتی بلایی بهمون میرسه چه جوری بفهمیم به خاطر عمل خطای خودمون بوده یا آزمون الهی هست؟ ملیحه مبسوط توضیح داد، بعد هم ماجرای توبه حضرت سلیمان از سوره ص رو خوندیم:

وَلَقَدْ فَتَنَّا سُلَیمَانَ وَأَلْقَینَا عَلَى کُرْسِیهِ جَسَدًا ثُمَّ أَنَابَ(ص/34)

قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَهَبْ لِی مُلْکًا لَا ینْبَغِی لِأَحَدٍ مِنْ بَعْدِی إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ(ص/35)

و نتیجه گرفتیم حضرت سلیمان هم حواسش جمع بوده و متوجه خطای خودش میشه و هم به جای اینکه تا آخر عمرش افسوس بخوره، با توبه ی حقیقی، رشد می کنه و شروع جدیدی رو برنامه ریزی می کنه طوریکه از خدا خواسته های بزرگتری داره. پس هر خطایی با توبه ی حقیقی میتونه تبدیل به پیشرفت و تعالی بشه...