منزل بیقراری...

" الدُّنیا دارُ بالبلاءِ مَحفوفَۃ " این دنیا خانه ایست که از بلا به آن ملافه ها پیچیده اند. هر ملافه ای که باز می شود، زیرش دوباره بلا خوابیده است. نان آدم کم یا زیاد می شود، یکی حرف سرد به آدم می زند، یک روز هوا سرد است یک روز گرم است، یک روز لاغر هستم یک روز مریض هستم یک روز سالمم.

" انَّ الدُّنیا لَیسَت بِدارِ قَرارٍ " دنیا، "دار" بیقراری است. " وَالْاخِرَةُ دارُ الْقَرارِ ". دار یعنی منزل، الان هم در روستاها مرسوم است که به قلعه "دار" می گویند. خدا دنیا را "دار" قرار داده است. دنیا دار بیقراری است. دنیا یعنی بیقراری. همین الان هم اگر توجّهت به دنیا برود، اینجا بیقرار می شوی، بلند می شوی و می روی: "بچه ام چطور است؟ خودم چطورم؟ آن یکی چطور است؟ " اگر از دنیا غافل باشی، اینجا دار قرار است، دار آخرت است. " وَالْاخِرَةُ دارُ الْقَرارِ "  " انَّ الدُّنیا لَیسَت بِدارِ قَرارٍ " ...

حضرت امیر علیه السلام میفرماید "مرگ شما را از همه طرف نشانه قرار داده است. روزی از عمر به فردا نمیرسد مگر به بهای نابودی امروز. دریغا اگر ستایش و نیایش امروز را به فردا واگذاریم. ای مردم انواع گوناگون مرگ ها شما" - و بنده و همه – "را هدف و نشانه قرار گرفته است. نوشیدن هر جرعه آبی با سرفه ای و آب جستنی در گلو همراه است" وقتی میروی یک خورده آب بخوری، یکباره می بینی سرفه گلو را گرفت. سه تا سرفه هم که بهم بخورد، آدم افتاده است، باید کولش کنند و به مریض خانه ببرند. " و در میان هر لقمه ای موت " – و فنای این عالم - " خودش را نشان میدهد. با رسیدن به هر نعمتی، نعمت دیگری از دست میرود." هر نعمتی را میخواهیم تلاش کنیم به دست آوریم، یکی دیگر از دستمان میرود. اصلاً مثل این است که اگر وول بخوریم ضرر می کنیم، یعنی منزل این شهر این طور است. " روزی از عمر کسی به فردا نمیرسد و لحظه ای به عمرش افزوده نمی گردد مگر آنکه امروزش فنا شود و روزی از روزهای زندگی اش تباه گردد. میلی به طعام لذیذ امروز پیدا نمی کند مگر آنکه " – نیرو و قدرت – " غذای دیروزش زایل شده باشد. چون اگر آنها نرود، گرسنه ات نمی شود. آن غذای دیروز که خوردی، باید کارش را بکند و تشریف ببرد تا به غذای دوم میل کنی. این کلمات خیلی قشنگ آدم را راحت می کند. یعنی می خواهد بگوید از مال دنیا یک قران، یک دانه، یک شاهی، لقمه ای، جرعه ی آبی و نانی همراهت نیست. چون تا آن اولی نرود، دومی را نمی خوری...

                                                                   مرحوم محمداسماعیل دولابی، جلد 6 طوبای محبت