از دو چیز میترسم...

... حضرت امیر علیه السلام فرمود از این دو چیز خیلی برایتان میترسم. این حدیث را ان شاءلله در نهج البلاغه پیدا می کنید. " اِنَّ اَخوَفَ ما اَخافُ علیکم اِثنان " من دو چیز شما را میترسم. شما می دانید و وجدان دارید که پدر و مادرهای مهربان هستند که به اولادشان این کلام را می گویند. می گویند بچه جان، من این دو چیز را برای تو خیلی میترسم. توجه کنید که نمی گوید تو اینها را داری بلکه می گوید دوتا آفت در خلقت هست که این دو آفت خیلی بزرگ است. صاحبش را از همه چیز محروم می کند. فرمود من برای شما دو بچه یا صدتا اولاد یا همه ی روی زمین – همه ی روی زمین هم اولاد امیرالمومنین علیه السلام هستند- از این دوتا خیلی میترسم. دقت کن این علی علیه السلام است که می گوید ترس دارم، پس ببین چقدر خطرناک است... " اِنَّ اَخوَفَ ما اَخافُ علیکم اِثنان " از دو خصلت. یکی از آنها متابعت هوا و هوس کردن است. یعنی مثلاً همسایه را نگاه کردن که فلان چیز را به من نداده اند. یعنی همان قالیچه ی ابریشمی! یا اینکه فلانی ماشین دارد، زندگی دارد، جمال دارد، صورت زیبا دارد و چرا من ندارم. یک چیزی در بیرون دیده و هوا و هوس دیگری را برای خودش برداشته است. خُب به شما چه و به من چه؟ هزار حُسن شما داری که او ندارد. هزارتا هم او دارد که این یکی دیگری ندارد. تو مال خودت را نگاه کن و شکر کن. این از هوا و هوس. یکی هم درازی آرزو که فلان چیز و فلان چیز و فلان چیز را بگذاریم برای مبادا. حیاط برای مبادا، لباس برای مبادا. فرش را رویش ننشیند برای مبادا. خانه را تویش نمی نشیند و می گوید کثیف می شود، باشد برای مبادا. یعنی برای بعد، برای آینده. همه چیز شد برای آینده، مال موجود را که خدا به او داده نخورد و بگوید برای آینده و فردا. پول را خرج نکند برای آینده. این را آمال می گویند یعنی آرزوهای آینده...

مرحوم محمداسماعیل دولابی، جلد 6 طوبای محبت