همه مهمان خداییم...

...همه مهمان خداییم. در دنیا که حتی کفار هم لاکردارها مهمانند. کفار هم از برکت مسلمین مهمانند. همه مهمانیم. نمی بینی که هیچ چیز نمی توانند ببرند؟ فقط باید بخورند و بریزند. آخر مهمان حق ندارد چیزی بلند کند. می دانید که عیب است. خیلی بد است وقتی آدم مهمانی برود و چند سال بخورد و طرف آخر هم یک چیزی بلند کند خیلی بد است. اصلاً زشت ترین اعمال است. خود صاحبخانه هم نمی دهد. اگر هم بخواهد بدهد، باید بی زحمت بردارد و به خانه ی مهمان ببرد. اینجا در مهمانی خوب نیست مهمان را اذیت کند. متوجه شدید؟ مهمان فقط بخورد و بیابد و جمال صاحبخانه را و صاحبخانه را نگاه کند. شکر او را کند. تشکر از او کند. تشکرش هم یعنی هرچه او فرمان بدهد. وقتی می گوید بالای اتاق بنشین، چَشم. پایین اتاق بنشین، چَشم. اگر چیزی آورده که این بخورد، نگوید من نمی خورم. می دانی که اگر مهمان، صاحبخانه را اذیت کند خوب نیست. صاحبخانه عالم است، حکمت می داند. می داند که چه چیزی برای من خوب است. می داند که من الان آب می خواهم یا غذا می خواهم یا چه چیزی می خواهم. مهمانش را می داند. خیلی خبره است. خودش آفریده و می داند این چه چیزی لازم دارد. هرچیز را به موقع به او می دهد. شما هیچ اصرار نکن که من این را نمی خواهم و آن را نمی خواهم. هرچه داد بخور، هرچه داد بگیر...

مرحوم محمداسماعیل دولابی، جلد 6 طوبای محبت