از چشم خودش ببین...

...چشم آدمی اگر قشنگ بین باشد، خوب است. این چیست که آدمی همه اش کثیف ببیند؟! آدم را کور می کند. اگر عیب ببینی سرانجام شب کور می شوی. شب کور مثلش شب کور است والّا روزکور است. شب چشمهایش می بیند. روزها کور است و نمی تواند راه برود. تا سپیده ی خورشید دمید، در سوراخی پنهان می شود.

امیدوارم آهسته آهسته درصدد باشیم که حُسن ببینیم. ما نمی توانیم ببینیم اما درصدد باشیم. آن وقت خدا چشم را عوض می کند. از چشم خودش ببین چگونه صنعتش را دوست دارد. معصیت کاری که در آسمان و زمین راه ندارد و هیچکس –هیچ پیغمبر یا نبی- قبولش نکرده است، راستش را بگو، آیا خدا او را می راند یا قبول می کند؟ وقتی که خدا را بخواند، خدا او را قبول می کند. پس جا دارد که او را به چشم بدی نگاه نکنند. نگاه کن که چه کسی او را ساخته است. سرانجام که سر و کار همه با اوست. آیا جا ندارد حساب کنیم که این را "او" ساخته است؟ مصنوع خود اوست. اگر هیچکس او را نخواهد، می گوید خودم تو را می خواهم.

وقتی به مشق کسی یا عکسی که کسی کشیده است و به شما نشان می دهد می گویی خوب نیست، اگر همه هم بگویند خوب نیست، صاحبش می گوید آن را به خودم بده، می خواهمش! آیا نمی گوید؟ یا خودش هم می گوید بد است؟ از همه ی ما بدش خواهد آمد و از عکش خودش بدش نمی آید. می گوید آن را بده به من. چون نقش او را بد خوانده ایم.

خدا را باید با چشم خدا ببینی. اهل خدا را هم همین جور. عزیز من! باید آنها را با چشم صانعشان ببینی...

مبادا خدای نخواسته در زندگی تان یک وقت عیب جویی و عیب بینی کنید. مومن اصلاً در صدد عیب جویی نیست که نیست. حتی درصدد عیب دیدن در معیوب ها نیست. مومنین در هرکسی پی حُسن می گردند، ولو یک ذره باشد. کسی که پی جواهر می گردد، بلند نمی شود برود حلبی را نگاه کند. تو جواهر هستی که خدا مرحمت کرده و آفریده است. لذا پی ذات خوب و صفت خوب برو. و آن هم همه جا پر است. آسمان و زمین پر از حُسن است، اگر تو دنبالش بگردی! این، عیب است که نیست!...

مرحوم محمداسماعیل دولابی، جلد چهارم طوبای محبت