در شروع بحث از سوره "حمد"، فتانه توضیحاتی در مورد "بسم الله الرحمن الرحیم" گفت. بعد از اون، معلم گفت رحمت خدا همیشه شامل حال افریده هاست حتی در جهنم. معلم می گفت برخلاف تصور ما، در شرایط خوشی نیاز زیادی به محبت نیست بلکه اتفاقا زمانیکه فرد خطاکاره و در زمان تنبیه، به محبت و بخشش بیشتر نیاز هست و بیشتر جلوه پیدا می کنه. به همین دلیل یک مربی، فرد رو در شرایط سخت بیشتر مراقبت می کنه، همین طور هم رب العالمین، در چنین شرایطی رحمتش رو گسترش میده! سپس به ایات سوره نمل راجع به نامه حضرت سلیمان به ملکه صبا اشاره شد که ملکه صبا در مورد این نامه میگه:
" ...انی القی الیّ کتاب کریم انه من سلیمان و انه بسم الله الرحمن الرحیم... " اول اینکه این خطاب، از طرف دشمن هم کریمانه تصور میشه! یعنی بدون چشمداشت، منّت یا آزار، یکطرفه و یکجانبه لطف می کنه و به طرف مقابل نگاه نمی کنه. و این همان روش الهی است که در تربیت خودش حتی زمان تنبیه، و حتی بعد از تهدیداتی که مطرح می کنه همیشه بزرگوارانه برخورد می کنه و با محبت و دلسوزی برگشت ما رو می پذیره! مثل سوره توبه که حتی در انتهای این سوره که با خشم و بدون بسم الله شروع میشه، باز هم به صفات رحمت خودش اشاره می کنه و میگه پیامبری مهربان، دلسوز و حریص بر شما براتون فرستادم!
معلم می گفت عوالم رو نمیتونیم از هم جدا کنیم، بهشت و دوزخ همین حالا هم در جریان هستند و اگر ما درکشون نمی کنیم و اگر با وجود اعمالی که ازمون سر میزنه، متوجه سوختنمون در جهنم یا تجربه ی بهشت نمی شویم، به دلیل مشغول بودن به دنیا و باز نبودن گیرنده هامون برای دریافت اونهاست!
معلم در جواب سوالی درمورد ذات و صفات خدا گفت ذات خدا یکی است و تنوع صفاتی که ما احساس می کنیم گاهی به خاطر تفسیر و تحلیل خودمونه مثل همون ماجرایی که خدا تو قران میگه وقتی بهتون نعمت و موقعیت میدم، فکر می کنید خدا چقدر خوبه و من رو عزیز داشته! و زمانیکه به مصیبتی دچار میشید، فکر می کنید خدا با من لجبازی می کنه! اینها تفسیر و جداسازی ماست. ولی درحقیقت وقتی ما دستمون رو از دست خدا بیرون بکشیم، این اتفاقات می افته و همه ی این صفات از یک ذات که همیشه ثابت و لایتغیر هست، منعکس میشه.
سلام.با محبت به همدیگه میتونیم زندگی بهشتی را همینجا داشته باشیم.البته همیشه نه فقط موقع مشکلات.چه اشکالی داره همدیگه را دوست داشته باشیم و به هم بگیم و همیشه محبت کنیم.هم در خوشی هم در ناخوشی...