اشتهای نفس...

اگر از علما و دیگران کتابتی دیدید یا حدیثی از آنها شنیدید، این جور نباشید که همه آن کتاب و جزئیاتش را از حفظ کنید. ان شالله یک مقدار که خواندید و ذائقه آن شخص نویسنده به دستتان آمد، آن وقت خودتان، همان او هستید... مقصود اینکه وقتی اینها را می شنوید و یا کتاب های علما را می خوانید که حدیث هایی در آنها هست، آن حدیث هایی را که قلبتان را می گیرد، بگیرید و همین طور بروید تا هرجا قلبت پذیرفت و لذتش را بردی دیگر آن مطلب جا افتاده است. آن وقت برو به یک حدیث دیگر و یک حدیث دیگر. اما قشنگ بخور مثل غذایی که جلویت می گذارند که تا ته آن را می خوری و ته ظرفش را هم پاک می کنی. حدیث و آیه قرآن را هم هرجا که قلبت گرفت و میل کردی، آن را تا ته بخور. یعنی اگر امشب رویش کار کردی و دیدی ته آن در نیامده، فردا شب هم نگاه کن. مرتباً پرده از آن باز می شود. مثل نوری که از یک کاسه بیرون می زند، مرتب در قلبت می آید. آن را بخور و بخور تا ته ظرفش را در آوری... اگر علمی، کلامی، بیانی، حدیثی، چیزی یا کتاب مخصوصی گیرت آمد و آن حدیث هایش را پسندیدی، آن را قشنگ بخور و بخور. یا اینکه یک حدیث یا آیه را اگر یک واعظی یا عالمی برایت گفت و قلبت آن را گرفت، قشنگ هی مز مزه کن، اطرافش و پهلویش را مز مزه کن. بگذار ذائقه ات باز و بزرگ بشود. اشتهایت قوی می شود... ان شالله امیدوارم اشتهایتان در معرفت، در ایمان، در محبت به صدق و خوبی با ائمه طاهرین و خدا زیاد باشد. "ما تشتهیه الانفس" را که شنیده اید. "ما تشتهیه الانفس" یعنی هرچه که اشتهای نفس انسان است.هرچه که دهنش باز است. این را خدا در بهشت به مومنین می دهد. انگار کن اینجا هم یک غرفه از غرفات بهشت است. چه فرق می کند؟ غرفات بهشت مگر چیست؟ همین است دیگر...

مرحوم محمداسماعیل دولابی، جلد 6 کتاب طوبای محبت