شجرۀ طوبا...
می گوید که سنّ من به هجده سال رسیده است؛ یعنی هجده بار زمین به دور آفتاب گشته است. می پرسیم آیا شما هجده قدم برداشته ای یا خیر؟ بله زمین هجده سال گذرانده است نه شما. شما همان کودک هجده ساله هستید. ما تا خودمان دور شمس قرآن و عترت حرکت نکنیم و دور شمس فهم، نگردیم، همچنان کودکیم. زمین حرکت بکند و ما سنّمان بالا برود! این چه معقولی است؟! آن کسی که سنّش پنجاه سال است یعنی پنجاه بار زمین به دور آفتاب گشته است نه آن که او پنجاه آیه، پنجاه اصل، پنجاه قدم، یا پنجاه معرفت را کسب کرده باشد. این که می گویند بعضی افراد کودک هشتاد ساله اند، همین است.
عمر هر کسی محصول حرکت او است که تا چه اندازه و چطور حرکت کند. برخی از افراد، حرکتشان هم از سکون بدتر است. برخی از انسان ها واقعاً حرکت دارند. ما باید بدانیم چگونه حرکت کنیم. یک وقت حرکت، اتوبوس و مینی بوس گونه است؛ و یک وقت، حرکت درخت گونه است. یک اتوبوس یا یک مینی بوس، بیست سال می دود؛ پشت سر خود خاک به پا می کند. بعد از بیست سال هم خروجی اش یک مشت آهن قراضه است. یک درخت بیست سال تلاش و کوشش می کند اما همه را ذخیره می کند؛ به پای خود می گذارد و ریشه می کند؛ ساقه و تنه می کند.
پس اصل اول آن است که تا خود ما حرکت نکنیم همچنان مهد کودکی هستیم. باید دور عقل و دین، و قرآن و عترت(علیهم السلام) که شمس هستند، حرکت کنیم تا بالغ بشویم. این می شود بلوغ فکری. حرکت هم باید حرکت درخت گونه باشد تا بعد از مدّتی - حالا شصت سال یا کم تر یا بیش تر - شجرۀ طوبا بشویم. آیه الله جوادی آملی
