توبه ی ما... غفران الهی...

ضحی صحبت رو با خوندن آیه ها شروع کرد:

آیه 151 تا 153 اعراف:

"موسی گفت: بارالها! من و برادرم را بیامرز و ما را در رحمت خود درآور و تو از همه مهربانان مهربان تری.

همانا کسانی که گوساله را پرستیدند به زودی خشمی از پروردگارشان و ذلتی در زندگی دنیا به آنان خواهد رسید، و دروغسازان را این گونه سزا می دهیم.

و کسانی که کارهای بد کردند و پس از آن توبه آوردند و مومن شدند، قطعاً پروردگار تو از پی آن آمرزنده و مهربان است."

معلم در جواب کسانی که موسی رو شخصیتی عصبانی معرفی می کنند گفت: اگر به برخوردهای این پیامبر خدا در موقعیتهای مختلف دقت کنیم متوجه می شویم که این طور نیست مثلاً در بحث هایی که با فرعون داشت و او رو دعوت می کرد با وجود تحقیرهایی که از طرف فرعون می شد، هرگز از کوره در نرفت و همیشه محترمانه صحبت می کرد و حتی به فرعون با احترام رفتار می کرد! اما در این صحنه موسی با شرک مواجه می شه و شرک در جامعه چیزی نیست که بشه راحت از کنارش گذشت. موحد واقعی هرگز شرک رو تحمل نمی کنه و مشرک شدن افراد او رو بی تاب می کنه! پس نمی توان گفت این نشونه ی خوی عصبانی این پیامبر بزرگه. معنای بیان قرآن که: "این خداست که می گریاند و می خنداند" به همین معناست که یک انسان خدایی با معیارهای الهی و برای دین خدا گریان یا شاد می شه نه برای سود و زیان شخصی خودش. حضرت موسی دقیقاً همین معنا رو به عمل درمیاره.

ضحی گفت: "غفران" به معنی تعمیر و اصلاح کردنه، باتوجه به آیه ی 151 که: "موسی گفت: بارالها! من و برادرم را بیامرز و ما را در رحمت خود درآور و تو از همه مهربانان مهربان تری"، حضرت موسی در این لحظه فقط متوسل به خدا میشه تا این چنین جامعه ای اصلاح بشه و اشتباهات اتفاق افتاده، تصحیح شوند گویا ریشه ی شرک در جامعه انقدر عمیق شده که حتی پیامبر بزرگی چون موسی به راحتی از اصلاحش بر نمی آید.

از طرفی معلم برای تبیین چگونگی تٲثیرگذاری در جامعه گفت: کسانی در حرکت جامعه تٲثیرگذارند که سابقه ای از کار فرهنگی در جامعه دارند مشابه شعر مولانا: ماهی از سر گنده گردد نی ز دۥم     فتنه از عمّامه خیزد نی ز خم. به همین دلیل موسی اصلاح شدن و غفران رو برای خودش و برادرش از خدا طلب می کنه تا جامعه توسط این رهبرهای تٲثیرگذار به اشتباه کشیده نشه، نه اینکه دعا کردن برای خودش و برادرش از سر خودخواهی اونها باشه!

در آیه ی بعدی می فرماید: "همانا کسانی که گوساله را پرستیدند به زودی خشمی از پروردگارشان و ذلتی در زندگی دنیا به آنان خواهد رسید، و دروغسازان را این گونه سزا می دهیم" معلم توضیح داد: هرگاه انسان یا جامعه ای دنبال هر مدلی غیر از مدل الهی راه بیفته مثل مکتب های متفاوت و "ایسم"ها، همانند گوساله پرستی بنی اسرائیله که نتیجه اش اینه که خدا هم ما رو با انتخابمون تنها میذاره و این معنای خشم و غضب خداست که به ذلت و خواری ما منتهی میشه. معلم گفت: ما مدل های الهی مون رو رها کرده ایم بنابراین به پستی دچار شدیم مثلاً حضرت معصومه رو که حرمش در کنار ماست، ناچیز گرفتیم و نشناختیمش و به دنبال حقوق زن با الگوهای غربی رفته ایم به همین دلیل به چیزی جز خواری و خفّت دچار نخواهیم شد.

توبه به معنی انتخاب دوباره ی خدا و کنار گذاشتن گوساله هایی است که در ذهن و زندگی ما جای خدا رو گرفته اند. وقتی شرک رو از بین ببریم، بقیه ی مسائل هم حل میشه و این معنای غفران خداست که بعد از اصلاح شرک، همه چیز رو می بخشه. در زندگی ما خدا جایی نداره و بزرگترین مشکل ما هم همین شرک است و فقط گاهی نیم نگاهی به خدا داریم! تا وقتی خدا رو در جای حقیقی خودش در زندگیمون قرار ندهیم و فقط در حاشیه بذاریمش، اشکالات زندگیمون اصلاح نمیشه.

رسیدیم به آیه ی 154 اعراف:

" و چون خشم موسی فرونشست، الواح را برداشت و در نوشته های آن برای خداترسان هدایت و رحمتی بود."

پس حضرت موسی بعد از فیصله دادن اختلافات جامعه، نسخه ها و نوشته هایی که موجب هدایت و بخشش قومش بود به اونها ارائه کرد و به اونها آموزش داد. بنابراین تا زمانی که در جامعه دعوا و اختلاف باشه، فرصتی برای آموزش و رشد انسانها وجود نخواهد داشت و این آرامش جهت ارائه ی مفاهیم برتر به انسانها ضروریست! جامعه ای که مشغول اختلافات و دعواهاست، قابلیت دریافت شایسته از سخنان خدا رو نداره.

جالب بود که در حین بحث، ناگهان و کاملاً غیرمنتظره خانم اکرمی از راه رسید و به جمع ما پیوست! ایشون هم وارد بحث شدند و از صحبتاشون خیلی استفاده کردیم. ایشون گفتند میقات به معنای کلّی "وقت ملاقات" و دوره ی غیبت حضرت موسی بهترین الگو از دوران غیبت حجت عصرحاضر است و ما باید این مفاهیم رو در زمان فعلی پیاده کنیم و به کار بگیریم.