معنای پیروزی...

در ابتدای این جلسه معلم پس از تاکید بر اینکه قوانین الهی رو در تمام تصمیم گیری ها و موضع گیری ها مدّ نظر قرار دهیم و باور داشته باشیم که در این عالم، غیر از سنت خدا چیزی غلبه ندارد.  سوره نصر رو تلاوت کردند: "اذا جا۽ نصر الله والفتح    و رٲیت الناس یدخلون فی دین الله افواجا" وقتب که صحبت از پیر.پوزی و غلبه در این عالم هست، خدا نشانه ی پیروزی الهی را این می داند که در حرکت صورت گرفته به جمعیت دینداران عالم افزوده شود. هر زمان که احساس پیروزی و فتح باب کردیم، باید ببینیم آیا نتیجه ی آن دعوتی به سوی خدا بود؟ اگر این طور بود، این پیروزی یک گشایش از جانب خدا بوده است! حداقل باید مواظب باشیم کسی رو از راه خدا منصرف نکنیم و باعث نشیم کسی بگه اگه راه تو راه خداست اصلاً خدا رو هم نمی خوام، دیگه نمازم رو هم نمی خونم! در هر حرکت فردی یا اجتماعی همیشه برای اینکه طرف برنده رو پیدا کنیم باید ببینیم کدوم طرف بیشتر برای خدا و دین خدا یار جمع کرده! جالبه که نتیجه ی چنین غلبه ای در آیه بعدی بیان شده: "فسبح بحمد ربک واستغفره..." یعنی نتیجه این پیروزی، نه تنها غرور و گردنکشی و احساس غلبه نیست بلکه کرنش و تسبیح خدا و استغفار است! همه ی اینها علامتهایی است برای ارزیابی، هرگاه حس کردم عجب حالشو گرفتم یا کیفی کردم به معنای اینست که از جانب خدا نبوده! اگر حتی عملی با ظاهر خوب و مثبت نتیجه ای جز تسبیح و استغفار داشته باشه، خدایی نیست و ایراد داره. این نتایج در چهره و رفتار انسان منعکس میشه!

  معلم در جواب این سوال که آیا اخلاق در حکومت می گنجد یا فقط شٲن پیامبریست، به ماجرای انتهای عمر پیامبر اشاره کرد که به مردم می گوید اگر کسی حقی به گردنم دارد، بگوید و یکی از افراد میگه یک بار شما حواستون نبود و شمشیرتون با بدن من برخورد کرد و من باید قصاص کنم، پیامبر قبول می کنند و اون فرد به پیامبر نزدیک میشه اما به جای قصاص بدن ایشون رو می بوسه و میگه من همیشه آرزوی بوسیدن شما رو داشتم! معلم گفت: علت اینکه این فرد و دیگران آرزوی بوسیدن پیامبر رو داشتند این بوده که به افراد اجازه نمی داده دست و بدن او رو ببوسند و قصد نداشته مردم رو این طور تربیت کنه!! او برخلاف دیگر رﺅسای حکومتی، خودش رو در برابر مردم در معرض محاکمه میذاره و به ما می آموزه که اشتباه خود رو بپذیریم!

در نهایت دوباره معلم جمع بندی کرد که اگر طوری زندگی کردیم که آدمها رو فوج فوج به سمت دین خدا بیاوریم، برنده ی این عالم خواهیم بود! کاری بکنیم که نصرت ها و پیروزی از جانب خدا به ما برسه.

ضحی ادامه ی آیات سوره اعراف رو پی گرفت:

آیات 149 تا 150 اعراف:

"و چون پشیمان شدند و دیدند که واقعاً گمراه شده اند گفتند: اگر خدایمان رحم نیاورد و ما را نیامرزد قطعاً از زیانکاران خواهیم شد.

و چون موسی خشمناک و اندوهگین به نزد قوم خود بازگشت، گفت: پس از من بد جانشینانی برای من بودید! آیا درباره ی امر پروردگار خویش عجله کردید؟ و الواح را بینداخت و سر برادرش را گرفته به سوی خود می کشید. گفت: ای پسر مادرم! این قوم مرا تضعیف کردند و نزدیک بود مرا بکشند. پس مرا دشمن شاد مکن و مرا در شمار ستمکاران میاور."

ضحی توضیح داد که این آیات اشاره می کنه وقتی قوم موسی پشیمان شدند و فهمیدند که مرتکب اشتباه شده اند و راه رو گم کرده اند، به دنبال غفران الهی گشتند که غفران به معنای اصلاح کردن و نوعی پوشاندن بدی ها توسط خوبیهاست! 

در سوره "طه" قرآن بیان کرده که اینها پس از توبه، نفسهایشان را کشتند! یعنی اون اشکالی که در وجودشون بود و موجب این خطا شده بوده، اصلاح کردند و از بین بردند. معلم گفت در حرکت است که گمراهی و ضلالت اتفاق می افته وگرنه کسی که نشسته و حرکت نمی کنه، گم نمیشه! پس در حرکت، چیزی که مهمه آیات و نشانه های خداست به این معنی که خدا نشونه گذاشته که با توجه به اونها راه رو پیدا کنیم و گم نشیم! همون طور که در پایان، بنی اسرائیل بیان کردند تنها در صورتی که خدا رحم کنه و اشکالات رو بپوشونه، راه رو به درستی پیدا خواهیم کرد! با تکیه به خود و توانایی های خودمون در صورتی که رحم خدا بر ما نباشه، نخواهیم توانست راه رو بپیماییم.

معلم در توضیح اینکه چرا بنی اسرائیل پس از اینکه خدا رو شناختند، باز هم به گوساله پرستی گرایش پیدا کردند گفت: این اولویت بندی آدمهاست که برای همه ما هرلحظه اتفاق می افته! همه ما به چیزی و کسی که دوست داریم فکر می کنیم و برای او عمل می کنیم! اگر در انتخاب هامون می گیم: "حالا خدا که همیشه هست و جایی نمی ره بذار فعلاً هوای فلانی رو داشته باشم که کارم گیر اونه" این نشون میده ما هم گوساله پرست هستیم یعنی خدا گوشه ی ذهن ماست ولی برای ما در اولویت قرار نداره و به او عشق و محبتی نداریم که باعث بشه کارها و تصمیم گیری هامونو با میل و خواسته ی او تطبیق بدهیم!!  

معلم در تشریح ماجرای گوساله پرستی و نقش سامری گفت: به عنوان یک واقعیت در جوامع بشری از ابتدای خلقت، در همه جوامع عده ای خواص وجود داشته اند که عوام در مقابل اونها کم می آوردن و احساس حقارت داشته اند. اصلاً همیشه انسانها چیزی رو که نمی فهمن، درست و متعالی تصور می کنن و در مقابل اون تعظیم می کنن! آنچه دلیل از جانب خداست، باید روشن باشه و به باور بشینه و تناقضی در اون نباشه سپس به دنبالش تکالیف و وظایف به عهده آدمها قرار می گیره. کاری که خواص غیر الهی در جوامع بشری می کنند اینه که اولاً تکالیف رو از دوش آدمها برمیدارند و دوم اینکه هرگز با آدمها از مسیر بیّنه برخورد نمی کنند بلکه از راه تحقیر و استضعاف پیش میرن و کار شون عمدتاً مجهوله نه معلوم! این افراد میخوان که دیگران جلوشون کم بیارن، روشنگری و انتقاد رو نمی پسندند چون رشد رو دوست ندارند چون فاصله عوام با او به نفعشه و می خواد حفظش کنه بر عکس فرستادگان خداوند که می خوان آدمها رو رشد بدهند و بزرگ شوند، بتونن دلیل بیارن و رد کنند. این دو جناح در صحنه هایی که قرآن توصیف می کنه همیشه دیده میشن مثلاً در داستان حضرت ابراهیم مقابل دلایل و بحث و مناظره ی حضرت ابراهیم، ناگهان غوغا و مغلطه و نزاع به پا می کنن و با شلوغ بازی کار رو به جنگ و دعوا می کشن و میگن باید ابراهیم رو به آتش بندازیم و ... این دسته معمولاً از ابزار زور و هیاهو در مقابل بیّنات و روشنگری ها استفاده می کنن!