ما و نعمت های بیشمار...

این بار اعظم خانم بحث رو شروع کردند و آیه ها وتوضیحات اولیه رو ارائه کردند.

آیه 138 تا 141 اعراف:

"و بنی اسرائیل را از دریا عبور دادیم. پس به قومی رسیدند که بت های خویش را پرستش میکردند. گفتند: ای موسی! برای ما نیز معبودی بساز چونان که آنها معبودهایی دارند. گفت: به درستی شما قومی هستید که نادانی می کنید.

بی تردید اینها کارشان بر باد است و آنچه می کنند باطل است.

گفت: آیا غیر از خدا معبودی برای شما بجویم در صورتیکه او شما را بر عالمیان برتری داد؟

و (فراموش نکنید) هنگامی را که شما را از فرعونیان نجات دادیم. آنان شما را عذاب سختی می کردند، پسرانتان را می کشتند و زناتنتان را زنده می گذاشتند، و در این (گرفتاریها) از پروردگارتان امتحان بزرگی بود."

بعد از توضیحات اعظم خانم، معلممون تاکید کردند که خدا با یادآوری نعمتها و عهد و پیمانهایی که ما با او داریم، وظیفه ای رو که پس از برطرف شدن موانع و سختی ها داریم یادآوری می کنه. قرآن (مثلاً آیات 90 و 91 سوره نحل) می گه نقض عهد بعد از رسیدن به قدرتهای ظاهری اتفاق می افته (من بعد قوه) که به خاطر اینه که فراموش می کنیم این منابع همه وسیله ابتلا و آزمایش ماست که آیا به عدل و احسان و رسیدگی به ایتام و ضعیفان می پردازیم یا این پیمان هایمان را فراموش می کنیم؟

معمولا بعد از برطرف شدن سختیها انسانها دوباره دچار روزمرگی و بازگشت به معیارهای پیشین خود می شوند. مثل وفات پیامبر که به محض رویداد آن، افراد به جای آنکه با معیارهای الهی خلیفه او را تعیین کنند، دوباره به معیارهای قبلی خود برگشتند و بر اساس سن، قبیله، نسب، قدرت، اکثریت و دیگر معیارهای غیر الهی خود عمل کردند و این عقب گرد نتیجه و زیان این اشتباه بود.

نعمت هایی هم که همیشه ازش حرف می زنیم چیزای عجیب غریبی نیستن، هر کدومشون وقتی از دستمون برن، ارزششونو می فهمیم. مثلاً الفت بین قلب ها را خداوند یک نعمت بزرگ میدونه که خودش فراهم می کنه و با هیچ ثروت و وسیله دیگری ایجاد نمیشه. بعد از یکی از جنگ ها پیامبر غنایم رو بین اونایی که در صفوف اول جنگ حضور داشتن نداد، وقتی اونا اعتراض کردن ایشون فرمود تعجب می کنم چرا شما هنوز چشم به این اموال دارید، من خواستم قلب اونهایی که هنوز از این مادیات کاملاً جدا نشده آروم کنم، فکر نمی کردم شما هم هنوز به اون احتیاج داشته باشید!! ما هم اگه همه محبت ها، رشدهای فکری و پیشرفت های معنوی رو نبینیم و سعی نکنیم ارتقا بدیمشون و یا به دیگران هم عرضه کنیم، خیلی زود از دست می دیمشون و ازشون فاصله می گیریم. ناامنی و عدم اعتماد در زمینه های مختلف یکی از نتایج این نوع عملکرده که خیلی هامون تجربه کردیمش.

در بین بحث ها به آیاتی رسیدیم که خدا می فرماید اگر ما می خواستیم شما را امتی واحد می آفریدیم ولی این مکانیزم رشد نیست، پس ما هم نباید سعی کنیم به زور همه رو همسان سازی کنیم و تصور کنیم که این (یکسان سازی) چیزیه که خدا دوست داره. وجود همین تفاوت ها و تقابل ها، باعث رشد میشه و راه راست رو از مسیرهای انحرافی مشخص می کنه ولی باید درست و غلط رو به آدم ها آموزش بدیم تا اونا بعد از شناخت کافی، انتخاب کنن که در این صورت خود اونا با انتخاب خودشون به ریسمان الهی چنگ خواهند زد. جالبه که لغت ریسمان (حبل) در قرآن انتخاب شده (واعتصموا بحبل الله)، چراکه در یک ریسمان یا همون طناب، رشته های متعدد و نازک فراوانی وجود داره که همه همگرا هستن اما در هر مقطعی هم کاملاً هم جهت نیستن ولی این تفاوت های جزیی در جهتگیری نه تنها عیب نیست بلکه اتفاقاً موجب استحکام اونه.

در نهایت معلم عزیزمون با آیه 92 سوره نحل این بحثو جمع بندی کردند:

"و مانند آن زنی نباشید که رشته خود را پس از محکم تابیدن از هم وا کرد. که سوگندهای خود را به خاطر اینکه گروهی جمعیتشان افزون تر از دیگریست، وسیله تقلب میان خود قرار دهید. جز این نیست که خدا شما را بدین وسیله می آزماید و قطعاً روز قیامت آنچه را که بر سرش اختلاف می کردید برای شما روشن خواهد کرد."

پس مراقب باشیم مبادا همه آنچه بافته ایم و از حقایق به دست آورده ایم، به راحتی رشته کنیم و به قیمت ناچیزی بفروشیم و از دست بدهیم.

در آیه پایانی مورد بحثمون تو این جلسه هم صحبت نسبتاً مفصلی در مورد "ابتلا" و معنای قرآنی آن داشتیم، اینکه فکر نکنیم "بلا" فقط چیزاییه که به ظاهر ناخوشایندند بلکه قرآن، اموال و اولاد و نعمتها را هم بلا می نامد. در واقع همه این خوشی ها یا ناخوشی ها وسایل آزمایش و ابتلا هستند تا مشخص شود ما در هریک از این موقعیتها چطور رفتار می کنیم (لنبلوکم ایکم احسن عملا) و آیا عهد و قرارمون رو با خدا (چه در خوشی و چه در سختی) فراموش می کنیم یا نه، آیا همیشه سر قرارمون حاضریم...!؟!!