در صحبت های جسته گریخته اول این جلسه از کلاس، معلم می گفت ما باید عادت کنیم با یک سری اصول که قبول داریم زندگی کنیم، این طوری دیگران هم می فهمند با ما طبق همون اصول می تونن کار کنن. معلم می گفت هر رفتار زشتی یک تعامل دوطرفه است و اگر من پذیرنده رفتار غلط نباشم، در حضور من رفتار زشت از کسی سر نمیزنه. هر آدمی اگر حدودی برای خودش قایل باشه، دیگران هم اون حدود رو مراعات می کنن وگرنه دیگه نباید از دیگران هم انتظاری داشت!
خانم اکرمی که این جلسه به کلاس ما اومده بودن، گفتن از خصوصیات یک جمع ایمانی، اینه که هرگز تو زندگی همدیگه فضولی نمی کنن و اگر احساس کنن کسی مشکلی داره، فقط براش دعا می کنن بدون اینکه کنجکاوی بیشتری بکنن مگر اینکه خود اون فرد لب باز کنه و بخواد تعریف کنه!
معلم در ادامه صحبت ها گفت: من هروقت از ماجرایی انتقاد میکنم، بعدش خودمو تو همون جایگاه میذارم تا ببینم اگر من بودم چه کار می کردم و با چه معیارهایی تصمیم می گرفتم؟ مثلاً زمانی که بحث داغ چهره های ماندگار بود، داشتم فکر می کردم میزان الهی برای "ماندگاری" چیست؟ طبق قرآن "و اما ما ینفع الناس فیمکث فی الارض" کسی ماندگار خواهد بود که نفعش به عموم آدم ها (ناس) برسه و جهان شمول باشه و از طرفی واقعاً نافع باشه و سودش به افراد رسیده باشه نه اینکه فقط شهره شده باشه و توی بوق و کرنا کرده باشن! معلم گفت طبق آیات قرآن، نیت و گفتار پاک و طیّب می تونه از مرز زمین و آسمان بگذره ( الیه یصعد الکلم الطیب و العمل الصالح یرفعه "سورة فاطر/10") و این کلام پاک، حتی در آسمان ها تاثیرگذار می شه!
بعد از اون خانم اکرمی در توضیح آیه 18 سوره سبأ گفتند در روایتی از امام صادق (ع) نقل شده که شهرهای امن الهی که در قرآن اشاره شده، ما اهل بیت هستیم و اگر کسی ایمان خودش رو به ما بسپره، ما او رو حفظ می کنیم و اون فرد رو طوری که خدا خواسته تربیت می کنیم. ایشون گفتند ایمان هست که موضوع قلب است و بعد از اون، جوارح هم باید تصدیق کنند.
سلام!
وبلاگت در نوع خودش بی نظیره !کارت قابل تحسینه!؟
موفق باشی!